Het laatste licht van het oude jaar

Er was eens een oude reiziger, genaamd Aelius, die zijn reis door een lang, kronkelig pad had voltooid. Zijn mantel was verweerd, bezaaid met stof van alle dagen die hij had doorlopen. In zijn ogen weerspiegelde zich het licht van duizenden herinneringen.

Aelius was het oude jaar zelf. Drager van momenten van vreugde en verdriet, van lessen en gemiste kansen.

Op een koude avond stond hij op een heuvel en keek uit over het dal dat hij had doorkruist. De rivier daar beneden glinsterde in het laatste licht van de zon, alsof het water alle herinneringen van het afgelopen jaar had opgevangen en zachtjes terugkaatste.

Op die plek voelde Aelius zowel voldoening als weemoed. Hij zag de lach van geliefden, de tranen van verlies, de paden die hij koos en de bochten die hem verrasten.

Toch voelde hij ook een zachte bries die hem op de schouders tikte, als een fluistering van iets onbekends. Misschien wel van het nieuwe jaar dat naderde.

Aan de horizon glinsterden de eerste sterretjes van een morgen die nog moest komen. Ze fluisterden over mogelijkheden die hij niet kon bevatten, over kansen die geboren zouden worden uit alle lege pagina’s.

Aelius glimlachte. Hij wist dat zijn taak bijna voorbij was. Hij zou zijn mantel van ervaringen afleggen en de wind zou die over het dal verspreiden. Zo zou ieder moment zijn waarde behouden en tegelijk plaats maken voor iets nieuws. “Laat het nieuwe jaar niet bang zijn voor mijn schaduwen”, fluisterde hij. “Ze zijn slechts de echo’s van wat jou zal leiden.”

Met een laatste diepe ademhaling stapte hij op het dal af. Elke stap riep een herinnering op, elke adem was een zegen. En terwijl de heuveltop uit het zicht verdween, voelde hij het pad achter hem lichter worden. Het nieuwe jaar kwam geruisloos dichterbij. Onbevangen en klaar om te worden omarmd.

In dit ontwakende licht voelde Aelius dat alles mogelijk was. Het gewicht van het verleden maakte plaats voor de vrijheid van het nu. Het nieuwe jaar stond open. Als een leeg blad, wachtend om beschreven te worden met verhalen van moed, liefde en verbinding. Als een kans om opnieuw te kiezen, opnieuw te dromen en opnieuw te leven.

Met zijn laatste stappen richting het wijdse dal fluisterde de wind nonchalant nog wat laatste wijze woorden in zijn oor: 'Durf te beginnen, durf te groeien en durf te leven, want het beste ligt nog voor je...'