Winterzonnewende: het keerpunt van het licht

Vandaag raakt het licht zijn diepste punt. De zon staat laag, de dag is kort, de schaduw lang. Meer donker dan dit wordt het niet. Juist daarin schuilt de betekenis van deze dag.

Het voelt nog niet lichter. De winter ligt nog open, de kou kan zich nog verdiepen. Toch keert vandaag iets wezenlijks. Heel subtiel, bijna onmerkbaar, verandert de richting van het licht. Vanaf hier groeit de dag weer, al is dat in minuten en stilte.

Wat vandaag gebeurt, weerspiegelt zich vaak in ons mensen. Er zijn momenten waarop iets innerlijk verschuift terwijl de buitenwereld gelijk blijft. Een keuze die van binnen valt. Een inzicht dat zich aandient zonder woorden. Het effect laat op zich wachten, maar het keerpunt is al gepasseerd.

In onze regionen kende deze dag vroeger een ingetogen betekenis. Men wist dat dit een overgangstijd was. Met een kaars, een vuur, samen rond de haard werd het donker gedragen. Het licht hoefde niet groot te zijn, maar moest wel aanwezig blijven.

De winterzonnewende nodigt uit tot vertragen en waarnemen. Tot het erkennen van welke aspecten van ons leven hun dieptepunt hebben bereikt en het stille weten dat het niet meer lang zal duren tot zich iets nieuws zal ontvouwen. Warmte en helderheid komen later.

Vandaag is als een vlam die in stilte draait: klein, bijna onzichtbaar, maar als een onmiskenbaar signaal van het licht dat vanaf nu de duisternis verdrijft. Elke dag een beetje meer...