Een zucht van verlichting langs de A2

Voor even lijkt alles weer normaal. Dinsdagochtend gleed het verkeer zonder spraakmakende hindernissen over de A2. Alsof de hectiek van gisteren nooit had bestaan.

Alsof er niet tóch nog een onverwachte tegenvaller in het asfalt verborgen zat. Want eigenlijk had de weg maandagochtend al open moeten zijn. Maar ja—één stukje beschadigd asfalt, en heel Midden-Limburg mag weer aansluiten in de file van geduld.

Het is het soort kink in de kabel waar je inmiddels bijna op rekent bij zulke megaprojecten. De snelweg verbreden naar drie rijstroken mét vluchtstrook. Broodnodig, zeggen de planners. Logisch ook, want wie hier vaker rijdt, weet hoe snel een kleine vertraging een rijdende blokkendoos wordt. Maar dat het werk zeven volledige weekendafsluitingen vergt, voel je als automobilist tot in je schouders: die spanning van hoe lang duurt dit nog?

En toch… Nu de weg weer open is, ontspant de regio even. De dagelijkse ritten kunnen weer zonder omleidingsdans, zonder dat stukje extra ergernis aan het begin van de dag.

Een opluchting, maar hoogstwaarschijnlijk wel een tijdelijke. Want de klus is nog lang niet klaar. De komende weekenden staat ons nog meer geduld te wachten.

Voor nu mogen we tevreden zijn. De doorstroming herstelt zich. En ergens, in een werkketen langs de rand van de A2, pakt iemand misschien een kop koffie en hoopt dat het volgende weekend zonder verrassingen voorbijgaat.